طرحی به نام مدیریت محله ولی به کام مدیریت شهری

در حال حاضر هر چند با گذشت چند دهه ازتشکیل مدیریت محلی که الگوی آن برگرفته از کشورهای پیشرفته بود هنوز شاهد سازوکار و اختلاف نظرهای بیمارگونه هستیم که فقط به کام مدیریت شهری شده و مدیریت محلی هیچ سهمی در کمک ومشارکت نداشته واین مهم تا رسیدن به وضعیت مطلوب فاصله معناداری دارد.از دست رفتن هویت فضایی شهر، نا همگون بودن فضایی، واختلاف نظرهای غیرکارشناسی در نحوه مشارکت مردم دراداره امورشهرومحله خود ، زشتی منظرشهری ، مشاهده انبوهی از مردمی که بی اعتنا از کنار یکدیگر ومشکلات محل سکونت خود می گذرند و احساس تعلق خاطری به محله و شهر خود ندارند،نابرابری، فقر، انواع آسیب های اجتماعی، نیز نشانه های بارزی از عدم موفقیت مدیریت شهری در رسیدن به اهداف یاد شده در رویکرد محله محوری میتوان برشمرد که برای کاهش ورفع این مشکلات ، احیای اجتماع محله ای،وشناسایی معتمدین واثرگزاران محلی وتوجه به خواست آنان درتوسعه محله خود وعدم نسخه پیچی یکسان برای محلات کلانشهرتهران یکی از راهکارهای مطمئن است که پیشنهادکارشناسان مدیریت شهری است .
خوشبختانه مدیران انتصابی شهری دریافتند برای عملی کردن معیارهای توسعه پایدار شهری نمی توان از برنامه ریزی های کلان بهره برد ولی توجهی به راهکارهای خوب وکارشناسی که به آنهاارائه میشود نمی نمایند . برنامه ریزی های کلان با رویکرد عمرانی و اقتصادی، موجب غفلت از مسائل اجتماعی و فرهنگی می شود. این تجربه ای است که در مدیریت شهری وقت تهران بدست آمد و علی رغم وجود ساختارهای مناسب اجتماعی و فرهنگی در که همان شورایاری و مدیریت محله قبل بود به خاطر عدم پایبندی به اصول به مزاق برخی مسئولین خوش نیامد لذابعدازپایان کار دکترقالیباف شهردار وقت تهران اجرای این طرح را سیاسی و وابسته به تفکر فکری ایشان قلمدادنمودند ودر صدد نابودی آن برآمدند.که نمونه آنرا در انتخابات به اصطلاح الکترونیکی و دقیق خودشان در آخرین دوره حضورشورایاریهاشاهدبودیم که جمع زیادی از معتمدین ومدیران باسابقه محلات راچون وابسته به تفکرفکری ایشان قلمداد می نمودند بابرگزاری انتخابات کاملا فرمایشی و حتی بعدازآن یکی پس ازدیگری حذف نمودند تاضربه بزرگی زده باشند برپیکره مدیریت نوپای محلی ، وبعد ازآن دیگر شاهد مشارکت روزافزون مردم در امورمربوط به محله خود نبودیم واین حس تعلق محلی از آنان گرفته شدوشناخت نیازهای ساکنین محلات، که داشت کم کم زمینه برنامه ریزی هماهنگ را میان محیط زندگی و نیازهای واقعی شهروندان فراهم می ساخت و کیفیت زندگی مردم در اجتماعات محلی را ارتقاء می بخشیداز چرخه برنامه های اولویت دار مدیریت شهری یکی پس ازدیگری حذف شد وسراهای محلات درشهرتهران ازیک پایگاه اجتماعی مطمئن و پاتوق محلی تبدیل شدبه محل کسب درآمد شهرداری وقت تهران
حال نیز در دوره جدید مدیریت شهری با انتساب افرادی که هیچ تخصص کارشناسی وتحصیلات مرتبط با این الگوی خوب مشارکت ومدیریت شهری ندارند در راس کار ،دوباره گویاشاهدخواهیم بود با تفکر خودشان این چیدمان خوب این طرح راقرار است خراب نمایند ومجدد از نو بسازندوحتی حاضرنیستندبه نفع دیگری از گرفتن مسئولیت کناربروند و در هنوز در کشمکش کسب سهمیه بیشتر در به کرسی نشاندن عقاید خود هستند .البته می توان تصور نمود که مدیریت شهری اجرای کامل ودقیق این طرح را منافی اهداف خود می داند وآقابالاسری به نام مدیریت محلی را هنوزنتوانسته قبول نماید وبا آن کنارآید.
پیشنهاد میشود آن دسته ازمدیران شهری که هیچ تخصصی در این زمینه ندارند دست یاری وکمک به سوی نظریه پردازان وتئوریسین های این حوزه درازنمایند واز وجودوحضور آنان در جهت کمک به مردم ومحلات وافزایش میزان رضایتمندی شهروندان گامی مهم بردارند ودست از نسخه پیچی یکسان برای محلات جنوبی وشمالی بردارند وعقاید غیرکارشناسی خود را به محلات تحمیل ننمایند.
به امید آن روز دست به دعا می نشینیم.انشاالله
حسین کاهه(کارشناس ارشدمدیریت شهری)