دختر هاکی روی یخ ایران: سوت را زدند هیچکس نمی‌خندید

به گزارش ایسنا، تیم ملی هاکی روی یخ زنان ایران در مسابقات قهرمانی آسیا و اقیانوسیه شرکت کرد و در دومین حضور خود به مدال طلا دست پیدا کرد. این اولین بار است که دختران یخ ایران در رویدادی بین‌المللی مدال طلا کسب می‌کنند.

فاطمه اسماعیلی، ملی‌پوش ایران در مورد این مسابقات به ایسنا گفت: با اینکه تعداد تیم‌ها نسبت به سال گذشته کمتر بود اما سطح مسابقات بهتر شده و تیم‌ها پیشرفت کرده بودند. تیم‌ها نسبت به سال گذشته واقعا متفاوت شده بودند و پیشرفت‌شان کاملا مشهود بود.

او در مورد تیم ملی ایران هم بیان کرد: در مسابقات سال گذشته آنقدر خوب بازی کردیم که خیلی از تیم‌ها تعجب کرده بودند. ما از آن موقع اردوهای مستمر زیادی داشتیم و به کاپ توسعه جهانی لهستان اعزام شدیم. لیگ، کمپ تمرینی و کار با مربیانی خارجی هم باعث شد که نسبت به سال گذشته متفاوت‌تر شویم و پیشرفت چشم‌گیری داشته باشیم.

اسماعیلی در مورد دلایل پیشرفت هاکی روی یخ زنان در سال‌های اخیر گفت: یک تیم خیلی قوی به نام انجمن هاکی پشت ۲۰ بازیکنی است که در زمین بازی می‌کنند. بچه‌ها هم همه یکدست هستند، یک هدف دارند و به معنای واقعی یک تیم هستند. داخل و بیرون زمین هم را حمایت می‌کنند و وقتی مشکلی پیش می‌آید از خانم سنایی کاپیتان تیم تا همه بچه‌ها کمک می‌کنند.

او ادامه داد: آقای هوشیدری مربی تیم اطلاعات به روزی دارند. اگر آقای صدقی نبود هاکی روی یخ هم نبود. آقای حسن‌زاده مدیرتیم‌های ملی مربی خارجی می‌آورد و در اعزام‌ها کمک می‌کند. این بار اسپانسر هم داشتیم تا دغدغه مالی نداشته باشیم. این بار اصلا به چیزهایی مثل پول بلیت و لباس که همیشه برایمان مشکل بود، فکر نکردیم و با ذهنی آرام به مسابقات رفتیم.

ملی‌پوش هاکی روی یخ در توصیف حس و حال کسب اولین طلای هاکی روی یخ زنان ایران گفت: ۳۰ ثانیه مانده به پایان بازی همه از خوشحالی گریه می‌کردیم. سوت را که زدند هیچکس نمی‌خندید و همه از خوشحالی اشک می‌ریختیم. باری از روی دوشمان برداشتیم چون همه با مشکلات شخصی زیادی این مسیر را طی کرده بودیم. از کار، دانشگاه و خانواده‌هایمان زده بودیم تا در اردوهای فشرده باشیم و حالا نتیجه زحماتمان را گرفته بودیم. خیلی حس عجیبی است نمی‌توانم به زبان بیاورم. شاید حتی خانواده‌هایمان هم حس ما را درک نکنند.

او از مسئولان خواست که از هاکی روی یخ زنان حمایت کنند و گفت: همین که از پله‌های فرودگاه پایین می‌آییم، مسئولان را می‌بینیم و به ما تبریک‌ می‌گویند، خوشحال می‌شویم. مطمئنا دعوتمان می‌کنند و حضوری هم تبریک می‌گویند. اینها برای ما دلخوشی است چون زحماتمان دیده می‌شود. ما پشیمان نیستیم که چرا دیده نمی‌شویم‌ و اگر بیشتر کنارمان باشند، انگیزه‌مان بیشتر می‌شود. مسابقات بزرگتری در پیش داریم. بازی‌های زمستانی چین در پیش است که دوست داریم نتیجه خوبی بگیریم. تمریناتمان را کم کم شروع می‌کنیم و امیدواریم آنجا هم نتیجه خوبی بگیریم.

اسماعیلی به سختی‌هایی که در این مسیر کشیده، اشاره و بیان کرد: بزرگترین سختی و تنش برای من مسیر دوری بود که می‌رفتم. ورامین زندگی می‌کنم و محل تمرین، مسابقات و کارم پیست یخ است که تا خانه ما دو ساعت راه است. باید هر روز این مسیر را بروم و بیایم. گاهی باید پنج صبح رانندگی می‌کردم و یازده شب برمی‌گشتم. این موضوع زمان استراحت و ریکاوری من را کم می‌کند، اما می‌ارزد. بارها پیش آمده از خستگی زیاد گریه‌ام گرفته اما آنقدر هدفمان برایم ارزشمند بوده که مطمئن بوده‌ام باید انجامش بدهم.